O, shit.
Ik trap op de rem.
Maar onze Volvo V40 glijdt door en botst tegen de rode Ford Focus.
Als je een parkeervak in onze jarendertigstraat wilt verlaten, heb je de skills van Houdini nodig
En dan nog lukt het meestal maar nét.
Vanochtend ligt er sneeuw. En Kees van drie huizen verder heeft zijn auto wéér half op de stoep geparkeerd. Ook al hebben we hem al zes keer gevraagd om dat niet meer te doen.
Je moet wel goede ogen hebben, wil je het deukje in zijn Ford zien
Maar wegwrijven lukt niet. Ik kijk naar links en naar rechts. Niemand te zien.
Zal ik – ?
Nee, kom op zeg. Dat zou je zelf ook niet leuk vinden.
Ik zucht en bel aan bij Kees.
‘Ah, joh, geeft niks’, zegt hij. ‘Verzekeringskwestie.’
‘Maakt niet uit dat die auto fout geparkeerd stond, u bent aansprakelijk’, zegt de verzekeringsmevrouw. ‘En ik raad u aan om die € 386,50 uit eigen zak te betalen. Anders valt u vijf treden terug op de bonus-malusladder.’
Soms vraag ik me af of ik te eerlijk ben
Vooral als het om geld gaat. Kun je eigenlijk wel té eerlijk zijn? En is er verschil tussen grote en kleine bedragen?
‘Wij hebben een offerte van AB Badkamers’
Vertel ik aan vriendin Babs. ‘Die hebben jullie badkamer toch ook gedaan?’
‘Ja, ze zijn niet goedkoop, maar ze leveren echt vakwerk. Alleen in administratie zijn ze wat minder. We hebben nooit een eindfactuur ontvangen. Maar daar hoor je mij niet over klagen.’
9 maanden later hebben wij ook een nieuwe badkamer
Inderdaad, echt vakwerk.
‘De drempel is binnen’, meldt de eigenaar van AB aan de telefoon. ‘De monteur komt hem direct plaatsen. En dan is de klus wat mij betreft af.’
‘Fijn, het is super geworden. Ik heb jullie aanbevolen bij vrienden’, hoor ik mezelf zeggen. ‘Vergeet je de eindfactuur niet?’
Nog dezelfde middag zit de eindfactuur in mijn mailbox
€ 2.265,75
Ruim een jaar daarna drink ik cappuccino met mijn vriendin Anne. AB heeft ook haar badkamer verbouwd, op mijn aanraden. ‘En toen hadden Peter en ik geld over, want die badkamerzaak van jou heeft de laatste factuur nooit gestuurd. Dus we hebben zijn verjaardag op Tenerife gevierd.’
Is het dan anders als het om kleine bedragen gaat?
‘Fijne dag verder’, zeg ik tegen de caissière bij de Hoogvliet. Ik til de boodschappentas uit de kar en ik schrik. In het wagentje ligt een zakje jus voor stamppot. Ik meld me bij de servicebalie: ‘Sorry, deze lag per ongeluk nog in mijn karretje. Mag ik hem hier betalen?’
‘Dat is dan 38 cent alstublieft.’
Nee, dus
Bonusaanbieding: drie bladerdeeghapjes voor 99 cent. Dat lusten de kinderen wel. Ik doe er 9 in een zak. Op het zelfscanplein reken ik mijn boodschappen af.
Thuis zie ik op de kassabon dat ik er maar drie heb betaald. ‘Ik loop nog even terug naar de winkel, ze krijgen nog € 1,98 van me.’
Mijn man kijkt op van zijn Volkskrant: ‘Doe eens normaal, zeg.’
Uiteindelijk besluit ik om niet terug te gaan
Maar telkens als ik bij de Albert Heijn kom, denk ik: Ze krijgen nog twee euro van me.
Alles bij elkaar is het een dure grap hoor, die eerlijkheid van mij
En er knaagt iets aan me. Ik had ook wel naar Tenerife gewild. Op kosten van de badkamerzaak dan.
Ik vraag mijn vriendinnen of ze nooit overwogen hebben om zelf de eindfactuur te vragen. ‘Hoezo? Dat is toch hún verantwoordelijkheid?’
‘Nee, hoor. Ik betaal altijd netjes alle facturen die ik krijg, maar ik ga geen slapende honden wakker maken.’
‘Duh’, zegt mijn dochter van 15. ‘Ik snap jouw vriendinnen wel.’
Hallo, ik ben gekke Henkie toch niet?
Nee. Niet meer.
Vanaf nu betaal ik alleen als het écht niet anders kan. En dan nog wacht ik tot de eerste betalingsherinnering. Of de tweede.
Wat zeg je?
Krijg je nog geld van me?
Vergeet het maar.