… van een bevolkingsonderzoek iets bijzonders maken. Deze mevrouw deed dat door gewoon zichzelf te zijn.
'Het was echt zó leuk!'
‘Eh, Tiets, ik vroeg hoe het was bij de tietenpletter. En jij zegt: leuk?’ Mijn man krabt met zijn handschoen op zijn hoofd.
‘Ja, die laborante was geweldig. Ze vroeg of het mijn eerste keer was. Nou, bevolkingsonderzoek wel, maar mammografie niet. Dat weet je. Toen moest ik natuurlijk vertellen over mijn moeder. Ze stelde precies de juiste vragen. Of ma er nog is. En hoe het nu met haar gaat. We stonden tegenover elkaar. Ik half uitgekleed. We deden onze armen opzij en omhoog, bukten en schudden wat heen en weer.’
Ik stop met lopen om de bewegingen voor te doen. Mijn hand mist nét een langslopende puber. ‘O, sorry.’ Ze kijkt me aan, haalt haar schouders op en verdwijnt in Hoog Catharijne. ‘Ondertussen bekeek die mevrouw mijn borsten van een afstandje.’
‘Juist, ja.’
‘Ze zei dat jaarlijks pletten misschien een beetje te veel van het goede is. Dat ik vanaf nu beter alleen mee kan doen aan het bevolkingsonderzoek. Want de straling bouwt toch op, hè, al is het heel gerichte straling en ook niet heel veel. Goeie tip. Dus dat ga ik maar eens met de huisarts bespreken. Al moet je natuurlijk zelf altijd beducht blijven op veranderingen in je borsten.’
‘W-‘
‘Maar goed, tijdens het pletten zei ze dat dit haar allerlaatste werkdag was. Hoezo, vroeg ik, toen ik weer even adem mocht halen. Nou, ze was eigenlijk al zes jaar met pensioen. Maar ze had nog zo veel plezier in haar werk dat ze nooit was gestopt. Iedere borst is anders, iedere vrouw is anders. En iedere vrouw heeft weer een ander verhaal. Ha, ik durf te wedden dat veel mensen haar spontaan hun verhaal vertellen. Zo’n type is ze wel.’
‘Maar…’
‘Tussen twee foto’s door vroeg ik of ze zich niet gaat vervelen als ze dit werk niet meer doet. Wat dénk je? Is ze ook nog pedicure. Dat werk blijft ze voorlopig gewoon doen. Naast twee dagen per week op de kleinkinderen passen. En ze gaat met haar man het Pieterpad lopen, dat willen ze al heel lang. Fantastisch toch? Op haar leeftijd – ze moet bijna net zo oud zijn als mijn moeder – midden in het leven, onder de mensen en vol plannen. Zo iemand is toch inspirerend? Zij maakt echt het verschil. Kijk naar mij, ik kom helemaal enthousiast terug van de tietenpletter, of all places. Zo zie je maar: bijzondere ontmoetingen kunnen je overal overkomen. Ik heb zin om haar verhaal te vertellen.’
‘Dat is te merken, ik krijg er geen woord tussen.’
Ik pak zijn hand. ‘Kom, we gaan een biertje bestellen in de kroeg. Hoe was jouw dag?’